[...] Γράφω για τη γραφή με τη νοσταλγία της λέξης εκείνης που δεν μπορώ επακριβώς να αρθρώσω. Γράφω αναζητώντας τις λέξεις της παιδικής μου ηλικίας, τότε που πρωτομάθαινα να μιλώ κι η ίδια η λέξη λειτουργούσε μαγικά κι έφερνε κοντά μου τον κόσμο. Τώρα γράφω φέροντας το βάρος της ανείπωτης θλίψης μου για την απώλεια της σημασίας των λέξεων και για τον θάνατο των πραγμάτων της εποχής εκείνης, του παραδείσου της παιδικής ηλικίας. Ο κόσμος που άλλοτε βρισκόταν κοντά, σε απόσταση μόλις μιας χειρολαβής, έχει πια για τα καλά ξεμακρύνει κι η σκέψη φορτωμένη μ\' ένα σωρό ανώφελες αποσκευές τον στέλνει ακόμα μακρύτερα. Οι λέξεις μου έχουν χάσει την αμεσότητα της επαφής που ήταν άλλοτε σχέση πάνω απ\' όλα σωματική με τον κόσμο, οι κουβέντες μου ολοένα και σπανιότερα συναντούν την έκπληξη μέσα στην ποικιλία των φαινομένων. Φαίνεται να την έχουν λησμονήσει: να μια παρατήρηση που δεν μπορεί παρά να προξενεί μελαγχολία. Κι ο πόνος που εκφράζω δεν είναι παρά η νοσταλγία του αδύνατου της επιστροφής, η νοσταλγία της μη επιστροφής όχι στο χρόνο της απωλεσμένης μνήμης, μα στο χώρο της. Στο χώρο της που άλλαξε καθώς άλλαζα κι εγώ. (Η νοσταλγία, αποσκοπεί όχι τόσο σ\' ένα "πριν", αλλά εντοπίζεται κυρίως σ\' ένα "κάπου" όπου "εγώ ήμουν αλλιώς"). [...]

(απόσπασμα από το βιβλίο)